Βραστό χοιρινό

Σπύρος Παππάς

digital art: Thanos(http://users.forthnet.gr/the/la/brain_2.htm)

Music ?

Μόλις τα τελευταία χρόνια του 20ού αιώνα ένας δαιμόνιος στρατηγός βρήκε τη λύση. "Τα παλιά δικαστήρια θα τα ονομάσουμε Φρουραρχείο και θα τους εγκαταστήσουμε εκεί".
    Toυς επόμενους μήνες ομάδες τεχνικών δούλεψαν εντατικά.Φράξανε παράθυρα, βάψανε τοίχους, γκρέμισαν μεσοτοιχίες, υψώσανε συρματοπλέγματα, πρόσθεσαν ατσάλινες επενδύσεις, εγκαταστήσανε κι ένα σύστημα ασφαλείας με ακτίνες λέϊζερ. Την επόμενη μέρα από τη λήξη των εργασιών έφτασε το REO υψίστης ασφαλείας που τους μετέφερε. Οι γείτονες ανατριχιάσανε ακούγοντας τις κραυγές και τα ουρλιαχτά τους. Κάποιος τολμηρός ρώτησε έναν από τους οδηγούς "Μα τι έχετε εκεί μέσα ;". O oδηγός τον κοίταξε με βλέμμα που τρεμόπαιζε:"Ακου με φίλε,δε θά'θελες να μάθεις". Υστερα απλώσανε ένα κουβούκλιο-τούνελ που ένωσε το φορτηγό με την πόρτα του κτηρίου. Σε λίγα λεπτά η μεταφορά είχε τελειώσει.
    Σταδιακά , τα επόμενα χρόνια οι γείτονες μετακόμισαν. Πολλοί έπαθαν νευρική κρίση απ' τα ουρλιαχτά στη μέση της νύχτας, απ' τα πυρακτωμένα μάτια που ένιωθαν να τους παρακολουθούν μέσα από τα φραγμένα παράθυρα. Που και που κάποιο REO ερχότανε και με τον ίδιο τρόπο έπαιρνε ή άφηνε κάποιο απ' τα πλάσματα του κτηρίου. Αυτοί που ήταν πραγματικό δράμα όμως ήταν οι άνθρωποι που ήταν υποχρεωμένοι να τους ταϊζουν. Με μακριά κοντάρια προσπαθούσαν να περάσουν κάδους με φαγητό από κάποιο παράθυρο στο οποίο τα συστήματα ασφαλείας έπεφταν για λίγα δευτερόλεπτα. Οι θρύλοι λένε οτι μια μέρα ένας κάδος σκάλωσε στο παραθυράκι και ένας θαρραλέος φύλακας προσπάθησε να το ξεσκαλώσει. Ομως πλησίασε πολύ κοντά, με αποτέλεσμα δυο ζευγάρια χέρια με πράσινα γαμψά νύχια να τον αρπάξουν από μέσα. Εκτοτε κανείς δεν τον ξανάδε. Οι συνάδελφοί του θ' ακούν για πάντα στους εφιάλτες τους τα αλυχτίσματα θριάμβου και παραμορφωμένης χαράς που ακουστήκανε αμέσως μετά, όλα μαζί,σ'ένα είδος καταραμένου χορωδιακού.
    Πάνω απ' όλους όμως ήταν να κλαίς τους αξιωματικούς υπηρεσίας ασφαλείας. Απ' τους αποτυχημένους και προβληματικούς αξιωματικούς διαλέγανε τις πιο χαμένες περιπτώσεις και τους στέλνανε στο Φρουραρχείο. Αν και οπλισμένοι μέχρι τα δόντια ώστε να μην κινδυνεύουν, κανείς δεν γύρισε πίσω σώος και αβλαβής. Τα πιο συνήθη συμπτώματα ήταν τ' ασπρισμένα μαλιά και το σύνδρομο αλαλίας.
   Ολα αυτά φτάσανε στο οριακό τους σημείο μετά τα γεγονότα της 29ης του Φλεβάρη του 2020. Τα χρόνια εκείνα διοικούσε ένας σκληρός στρατηγός που δεν δίσταζε να θυσιάζει τους υποτακτικούς του για το δικό του συμφέρον. Εκείνη τη μέρα γίνανε τα εξής: απ' την προηγουμένη ο στρατηγός είχε παραγγείλει για πάρτη του ένα κομμάτι σπάνιας βραστής χοιρινής ωμοπλάτης, που τα χρόνια εκείνα ήταν δυσεύρετη ακόμη και για τους στρατηγούς. Κάποιος ανόητος όμως απ'τους υπευθύνους διανομής σιτίων το μπέρδεψε και το έβαλε στον κάδο για τα πλάσματα της οδού Βενιζέλου. Ασφαλές μέσα σε αδιάτρητη πλαστική σακκούλα με συνδυασμό που μόνο ο στρατηγός γνώριζε, δεν κινδύνευε να καταστραφεί. Βρισκόταν όμως πια στα χέρια των πλασμάτων. Μόνο μια αποστολή διάσωσης ήταν ικανή να το αποσπάσει από τα χέρια τους, η οποία συστάθηκε σε χρόνο ρεκόρ. "Δεν με νοιάζει το τίμημα σε ανθρώπινες ζωές"είπε ο Στρατηγός. "Θέλω το ζαμπόν πίσω ότι κι αν αυτό σημαίνει. Σας διατάζω να δώσετε τα δυνατά σας.".
   Η ομάδα αποτελούνταν από το Γιώργο Κομνηνό, πεζοναύτη, το Θεμιστοκλή Ανδριάδη, λοχία των ΛΟΚ, δύο στρατιώτες του 625 ΜΤΠ που φέραν βαρύ οπλισμό, έναν ΟΥΚά, τον Ασφόδελο (κωδικός), τον κτηνίατρο Λουκά Παπαγιώργη και μία αρχιλοχία ΟΠΥ, Μαριάνα Καλιμαρμά. Εκτός των στρατιωτών του 625 ΜΤΠ που θα περίμεναν έξω από το κτήριο και είχαν διαταγή να το ξεπαστρέψουν με μπαζούκας σε περίπτωση αποτυχίας της αποστολής, οι υπόλοιποι πέντε εισχώρησαν στο κτήριο. Διασώθηκε η περιγραφή του Ανδρέα Καρμασούτρα που εκείνη τη μέρα εκτελούσε την υπηρεσία του σαν επόπτης ασφαλείας Φρουραρχείου.

   Ανδρέας Καρμασούτρας
   Λοχαγός Μουσικού
   29 Φλεβάρη 2020

Ηταν η πρώτη μου υπηρεσία στο Φρουραρχείο, γεγονός που οφείλονταν σίγουρα στον δεδηλωμένο αλκοολισμό μου. Ηξερα ότι η αρρώστια μου για το ποτό θα με οδηγούσε εκεί κάποια μέρα. Στο δωμάτιο του Αξ.Υπ. δεν κινδύνευα, με τους επενδεδυμένους τοίχους, την ατσάλινη πόρτα των 25 χιλιοστών, τις ενσωματωμένες μικροκάμερες και το οπλοπολυβόλο ραδιενεργού πλάσματος των 150 mm που παρείχε η υπηρεσία. Ομως η μέρα ήταν ξεχωριστή. Επρεπε να συνοδέψω την αποστολή των πέντε στα ενδότερα του Φρουραρχείου και να τους βοηθήσω να αντιμετωπίσουν τους Αρχαίους.
    Οταν έφτασαν, στις 7.30μμ, ήμουν ήδη αρκετά μεθυσμένος για να φοβηθώ. Κατέβασα τα συστήματα ασφαλείας του προθαλάμου και τους καλωσόρισα στο Εποπτείο. Δεν περίμεναν καθόλου. Ηθελαν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα. "Πάμε!",μου είπε ο Ασφόδελος, ο αρχηγός τους, και πήγαμε.
         Μπήκαμε στον τηλεμεταφορέα μικρών αποστάσεων και διακτινιστήκαμε πίσω από τον γρανιτένιο τοίχο του ενάμισι μέτρου πάχους που μας χώριζε από τον κόσμο των Αρχαίων. Βρεθήκαμε σ' έναν χώρο απερίγραπτης φρίκης. Μια μπόχα μας τρύπησε τα ρουθούνια, μια σαπίλα τάφου ανάκατη με τη μυρωδιά αίματος και μούχλας. Η Μαρίνα άχασε τις αισθήσεις της για δευτερόλεπτα, αλλά την επανέφερε ο κομπιούτερ της αεροστεγούς στολής της. Πεταμένα κόκκαλα εδώ κι εκεί, σκισμένα ρούχα, κόπρανα στο πάτωμα, κατσαρίδες να σέρνονται αφήνοντας ίχνη ραδιενεργούς πανώλους. Απ' τους Αρχαίους όμως ούτε ίχνος. Η περιέργειά μου να γνωρίσω τα πλάσματα αυτά από κοντά ξεπερνούσε το φόβο μου. Παλιοί στρατιώτες μεταλλαγμένοι από τη χρόνια επαφή με τα ραδιενεργά υλικά του στρατού, οι περισσότεροι διαταραγμένοι ψυχικά και με ανθρωποφαγικές διαθέσεις, φυλάσσονταν σε ειδικά ιδρύματα όπως αυτό εδώ.
   Προχωρήσαμε κι άλλο. Διασχίσαμε τους δαιδαλώδεις διαδρόμους, περάσαμε μπροστά από μια πόρτα με τη μουχλιασμένη επιγραφή "Εστιατόρια", πιο κάτω ένα χώρο με παλιά λουτρά και αποχωρητήρια. Λίγο πρίν -σύμφωνα με το χάρτη- φτάσουμε στους χώρους κατάκλισης, δεχτήκαμε την επίθεσή τους. Ξεπηδησαν από τις σκιές σαν φαντάσματα χτυπώντας γρήγορα και αποτελεσματικά. Αν και αιφνιδιαστήκαμε, καταφέραμε να τους απωθήσουμε, χάνοντας όμως τον πεζοναύτη και τον κτηνίατρο που πέσαν αιμόφυρτοι, ξεσκισμένοι από τα νύχια τους. Μόνο για λίγο όμως. Γρήγορα απόδείχτηκε ότι τα όπλα μας δεν ήταν αρκετά για να τους νικήσουμε. Μας έπιασαν αιχμάλωτους, μας αφόπλισαν. Μας έδεσαν χειροπόδαρα. Τέσσερεις από αυτούς πήραν παράμερα τη Μαρίνα Καλιμαρμά και τη βίασαν διαδοχικά, βγάζοντας τερατώδεις ήχους και κραυγές ηδονής, μέχρι που αυτή πέθανε. Λίγο μετά απεβίωσε και ο λοχίας Θεμιστοκλής Ανδριάδης που είχε τραυματιστεί βαριά στη μάχη. Ετσι, απέμεινα εγώ και ο Ασφόδελος. Μπροστά μας εμφανίστηκε αργότερα ο αρχηγός τους, ένα χοντρό, παραμορφωμένο τέρας με πύρινο βλέμμα. Μουγκρίζοντας, μάλλον, παρά μιλώντας, μας είπε:"Θα σας ελευθερώσουμε και θα σας δώσουμε το ζαμπόν, αρκεί να μας δώσουν τα απολυτήρια που μας χρωστάνε. Να το πείς αυτό στο Στρατηγό. Εσύ, λοχαγέ, θα συντάξεις την έκθεση και θα την παραδόσεις. Μέχρι να απολυθούμε θα κρατήσουμε ομήρους τον ΟΥΚά και το ζαμπόν."
    Ετσι έγιναν τα πράγματα. Η παραπάνω αποτελεί την αναφορά μου.

Μετά τιμής Ανδρέας Καρμασούτρας

Μετα τα παραπάνω γεγονότα, ο Στρατηγός ενέδωσε και απέλυσε τους Αρχαίους, πήρε πίσω το χοιρινό του και εκτέλεσε τον Ασφόδελο και τον Καρμασούτρα που απέτυχαν στην αποστολή τους. Οι Αρχαίοι με πολύ ζόρι, ψυχοθεραπείες και τα σχετικά, κατάφεραν μετά από χρόνια να επανενταχτούν στην κοινωνία. Οχι όμως για πολύ. Σε διάστημα λιγότερο των πέντε χρόνων, ο ένας μετά τον άλλον,πέθαιναν με ανεξήγητο τρόπο. Ετσι επιβεβαιώθηκε η φήμη που ήθελε το Στρατηγό σκληρό και εκδικητικό.
    Το Φρουραρχείο καταστράφηκε οριστικά.

Σ.τ.Ε.
Ο Σπύρος Παππάς σπούδασε στο Φαρμακευτικό Τμήμα του Α.Π.Θ. Μετά από μια ένδοξη σταδιοδρομία στον Ελληνικό Στρατό ως ευκλεής ΣΤΡ(ΥΓ) διατηρεί στο εκμαυλιστικό Αγρίνιο το πρατήριο φαρμακευτικών σκευασμάτων "Η Ειλικρίνεια".

Κεντρική Σελίδα