Ο προσήκων σεβασμός
απαιτείται ασφαλώς
όταν δει κανείς μπροστά
βουλευτή ή και παπά.

Έστω τυπολογικός
αν υπάρχει σεβασμός
αποφεύγεις πιθανών
ρήξεις μετα των αρχών.

Ο βίος που διάγετε
αν είναι ασεβής
οικτρά πλανάστε κύριοι
δεν θα΄ναι ευτυχής.

Ο προσήκων σεβασμός
είναι λίαν χρηστικός
με ευτελή μικράν αξία
μα μεγάλην ωφελεία.

Του πόλισμαν το σθένος
να δέχεστε ασμένως
μην το περιγελάτε
σφαλιάρα θε να φάτε.

Του Ιερέως την χείραν
φιλάτε με μανίαν
ποτέ μην το ξεχνάτε
στο διάολο θα πάτε.

Ξέμεινε και πάλι ο ξεμεινεμένος
ξέμεινε μονάχος ο καημένος
του ΄κλεισαν την πόρτα δεν τον νοιάστηκαν
του ΄παν καληνύχτα
και να φύγουν βιάστηκαν.

Κρύο χτες το βράδυ κι ο ξεμεινεμένος
έγινε κουρέλι, έφυγε καμένος
βρήκε ένα μπαράκι και προχώρησε
ήπιε μια τεκίλα
πάλι αστόχησε.

Ξημερώνει πάλι, ο ξεμεινεμένος
μέσα στην ομίχλη πάει μεθυσμένος
έφτασε στο σπίτι, δεν το άνοιξε
κάθισε στη σκάλα
βρικολάκιασε.

Είμαι ο γλυψιματίας
στράκες κάνω όταν περνώ
χαλαρώνω αντιστάσεις
κόβω λάσπη στο χαμό.

Τις κακοτοπιές τις ξέρω
εύκολα τις προσπερνώ
ρίχνω πέντε κολακείες
και στον τοίχο τους κολλώ.

Γλύφω-γλύφω όλη τη μέρα
στρώνω δρόμο να περνούν
όλα τακτοποιημένα
με κοιτάν και απορούν.

"Πως δουλεύεις ρε μεγάλε
το γλωσσίδι σου σωστά
τέτοιο σκέρτσο τέτοιο νάζι
να ΄χαν κι άλλοι στο ντουνιά."

Πέντε πάνω πέντε κάτω
θα τα βρούμε ρε παιδιά
είστε έξυπνοι κι ωραίοι
τίγκα στην παλικαριά.

Σας θαυμάζω πως τα λέτε
πόσο όμορφα κι απλά
ποιος δεν θέλει να ακούει
τέτοια φωτεινά μυαλά.

Έχετε ωραία μάτια
και στητή κορμοστασιά
σας θαυμάζουν οι κοπέλες
σας ζηλεύουν τα παιδιά.

Στις μπίζνες είστε άπιαστοι
και στα κομπιούτερς πρώτοι
στο λαιφ-στάιλ φοβεροί
θυμίζετε ιππότη.

Δεν έχετε το ταίρι σας
στο σκι και στο σκουός
και στο Σέλι όταν γλιστράτε
σας θαυμάζει ο λαός.

"Πείτε κι άλλα μου αρέσει
αρχινάω να μεθώ
τέτοια αντικειμενικότης
που αλλού θε να την βρώ."

Θα σε φκιάξω εγώ ψωνάρα
λίγο ακόμα να ψηθείς
λίγη παπαρολογία
και θα πέσεις να χαθείς.

Λίγο ακόμα εγώ θα γλείψω
κι ο σκοπός θα επιτευχθεί
θα τον κάνω το μαλάκα
μες στο βούρκο να συρθεί.

Ω! τι καημός μεγάλος
του φεγγαριού η άλως
όταν τη νύχτα την κοιτώ
μαγεύομαι απ΄το κάλλος.

Έχω καημό μεγάλο
της ποίησης τον κάλο
από μικρός απέκτησα
και πώς τον αποβάλλω

Γιατί με παίρνουν στο ψιλό
μου δένουν τενεκέδια
κι άμα φανώ στο μαχαλά
γελάν απ΄τα παρτέρια

"Νάτος και πάλι ο ποιητής
μυαλό δεν έχει δράμι
ούτε πηγαίνει για δουλειά
και ποιος να τον συνδράμει"

Και άμα πιώ κάνα κρασί
διογκώνεται ο κάλος
θεριεύει τότε η έμπνευση
και με φοβάται ο χάρος

Αστραποδιαολίζομαι
και κεραυνοαγγελίζω
διαλύομαι συντίθεμαι
και μπαρουτοκαπνίζω

Σκορπάω στίχους νότια
φορώ στα αυτιά ενώτια
απαγγελίες στο βορά
βαρώ την άδεια μου κοιλιά

Ποιος είδε ποιητή ζαβό
και λογοπλόκο αντάρτη
για κάθε ποίημα που ΄γραφε
έχανε μιαν αγάπη

"Έριξα πέτρα στο γιαλό
στο πέλαγος λιθάρι"
είχα και ΄γω ένα γάιδαρο
τον τάιζα κριθάρι.

Την μερσεντές μου δεν πουλώ
μόνο αν θα πάρω άλλη
θα την πουλήσω ακριβά
να πάρω πιο μεγάλη

θα την γυαλίζω το πρωί
το βράδυ θα την πλένω
θα βάζω μπρος τη μηχανή
ίσα να την λιπαίνω

μια πυλωτή αγόρασα
την μερσεντές να βάζω
δεν θα τη βγάζω έξω ποτέ
μόνο θα τη θαυμάζω

δεν βάζω μέσα τα παιδιά
γιατί θα τη λερώσουν
κι αν τύχη πάμε εκδρομή
το φίατ θα φορτώσω

μον΄κάθε έκτη Κυριακή
μια βόλτα θα πηγαίνουν
θα λούζονται θα πλένονται
και ύστερα θα μπαίνουν

κι αν απ΄το σπίτι κάνουνε
νύξεις για ταξιδάκια
σπεύδω για να προστατευτώ
τους κάνω παιχνιδάκια

μα βρε γυναίκα μου και συ
που την τραβάς τη μάνα
δεν το λυπάσαι το όχημα
δεν σκέφτεσαι τα φράγκα

και ΄συ βρε πεθερούλα μου
τι τα σκαλίζεις τώρα
είναι η ηλικία σου
για διήμερο στο "Βόρα"

μόνο για καμιά γκόμενα
την κάνω την θυσία
και σκάω Σάββατο πρωί
στην λίμνη του Πλαστήρα

της αγοράζω αλοιφές
της παίρνω μπιχλιμπίδια
χρώμια νίκελ πλαστικά
αεροτομές στολίδια

την μερσεντές μου δεν πουλώ
όχι δεν παίρνω κρίμα
κι όταν πεθάνω βάλτε την
μαζί μου μες στο μνήμα.