Απομυθοποιήσεως Ελεγεία

Χρήστος Ρικούδης   


Ως παρευρέθην εις βραδιάν ποιητική
οργανωμένη υπο τίνος φιλανθρώπου
στην συντροφιά γνωστού ευρέθησα ανθρώπου
γυρεύοντας καναπεδάκι με τυρί

Δεν ητο σύμπτωσις. Επρόσταζεν η μοίρα
που των θνητών αδίστακτα χαράζει τις ζωες
ως και αλλάζει των χειμάρρων τις ροες
να εγνωρισθώ μετα του Ευσταθίου Δαμίρα

Στην φαντασία μου τον έβλεπα ορθόν
να ατενίζει μεθ'ανδρείας τε και θάρρους
ως καπετάνιος εις ατρόμητους κουρσάρους
τον αγριεμένον, μες τα σύννεφα, ουρανόν

Φύσεως στοιχειό δεν τον φοβέριζε κανένα
Μόνος των βαρομετρικών τη δόλια πλάνη
δάμαζε με όπλα του την σινικήν μελάνη,
τον πάπυρο του, ενα στυπόχαρτον, την πένα

Αλλοτε τον ονειρευόμουν σκυθρωπόν
πάνω σε στοίβες συγγραμμάτων και βιβλίων
στήν βιβλιοθήκη του ενα πλήθος κειμηλίων
δώρα ανεκτίμητα, ανθρώπων σεβαστών

Με ενθυμούμαι εις ηλικίαν νεανική
να αναγιγνώσκω εις την σχολήν την "Terra Sola"
"Σημεία και τέρατα", αριστουργήματα ολα,
τις δοξασμένες συλλογές του ποιητή.

Κι ύστερα, ως είχα τον φιγούρα πατρική
του λόγου να με οδηγεί στις τρικυμίες,
μέσα στης ποιήσεως τις χαώδεις ανομίες
τον είχα πάντοτε οδηγόν μοθ και κριτή.

Ταύτα εσκεφτόμουν ως επλησίαζα σκυφτός.
Ο θαυμαστός μου ποιητής και λατρεμένος
θα στρέψει επάνω μου, εφοβόμουνα, το μένος
όπου τολμώ να του απευθύνομαι, ο θνητός.

Μα ο Δαμίρας ητο εις την κουβέντα βαρετός.
Ο λόγος του, λίαν κοινός και τετριμμένος.
Σε λίγο έφυγα, βαθιά συνετριμμένος.
Μόνον του θέμα συζητήσεως : Ο καιρός.


Κεντρική Σελίδα